Wie ben jij als ouder? Een persoonlijke reis naar bewustwording
Ouderschap. Een prachtig, intens, en soms best wel een uitdagend avontuur. Je wilt alles goed doen, maar merkt misschien dat je toch vastloopt in bepaalde patronen. Patronen waarvan je niet wist dat ze er waren, maar die onbewust toch je manier van opvoeden bepalen. Dit was ook mijn verhaal.
Mijn eerste kennismaking met mijn ouderrol, de overbezorgde ouder.
Van controle naar vrijheid en innerlijke rust.
Toen mijn eerste zoon werd geboren, werd ik meteen overvallen door een enorme angst en verantwoordelijkheid. De rit naar huis na de keizersnee voelde alsof ik iets enorm fragiels en kostbaars moest beschermen tegen een wereld vol gevaren. Ik voelde onmiddellijk een intense drang om hem te beschermen, alles veilig te houden, en ervoor te zorgen dat niets mis zou gaan.
Als kers op de taart had ik de baby blues volledig onderschat. Het kwam als een mokerslag onverwachts binnen. Die emoties, samen met het gevoel van overweldiging, versterkten alleen maar mijn behoefte om alles onder controle te houden. Alles moest veilig zijn, en ik wilde elke situatie in goede banen leiden. Die controle gaf me even een gevoel van veiligheid, alsof ik ervoor kon zorgen dat alles perfect zou blijven verlopen.
Wat ik toen nog niet besefte, was dat deze behoefte aan controle mijn grootste valkuil zou worden. Het voelde alsof ik voortdurend "aan" moest staan – altijd alert, altijd bezig met wat er mis kon gaan. Die spanning putte me uit, zowel fysiek als emotioneel. De angst om niet genoeg te doen of een fout te maken, hing continu in de lucht. Het maakte dat ik nauwelijks kon genieten van de momenten met mijn zoon, omdat mijn gedachten alweer bij het volgende mogelijke probleem waren.
Die controle werd de "rover" van mijn ouderschap. Ik was zo druk bezig met sturen en beschermen, dat ik niet zag dat mijn kind ook zelf in staat was om dingen te proberen, fouten te maken en daarvan te leren. Het voelde alsof ik alles moest dragen, alsof het gewicht van het ouderschap volledig op mijn schouders rustte.
Pas toen ik mezelf toestond om stil te staan bij die over beschermende drang, besefte ik hoeveel energie het me kostte. Het werd duidelijk dat deze behoefte om alles te controleren niet alleen mijn kindje beschermde, maar ook een manier was om mijn eigen onzekerheden en angsten in toom te houden.
Het moment van bewustwording voelde bevrijdend. Ik besefte dat die controle helemaal niet nodig was en dat het goed genoeg is zoals het is. Door dit in te zien, veranderde mijn mindset. Ik leerde loslaten, en dat gaf me zoveel innerlijke rust. Het voelde alsof er een enorme last van mijn schouders viel. Ik kon eindelijk vertrouwen op mezelf en op het proces van opvoeden.
Dat loslaten verrijkte mij als moeder. Door mijn kind meer vrijheid te geven, ontstond er ook meer vrijheid in mijzelf – in hoe ik opvoed, maar ook in hoe ik in het leven sta. Ik merkte dat ik rustiger en vrijer werd in mijn keuzes, dat ik minder gefrustreerd raakte en dat ik meer kon genieten van het moment. Die vrijheid gaf me niet alleen een betere verbinding met mijn kind, maar ook met mezelf.
Controle loslaten was niet makkelijk. Het vroeg moed en reflectie, maar de ruimte die ervoor in de plaats kwam, was het dubbel en dwars waard. Het leerde me vertrouwen in mijn kind en in mezelf, dat het zoveel meer oplevert dan controle ooit had kunnen doen.
Die reis van bewustwording heeft me niet alleen als moeder veranderd, maar ook als persoon. Het heeft me laten zien dat rust en vertrouwen niet alleen een geschenk zijn voor mijn kinderen, maar ook voor mezelf. Door los te laten, heb ik de vrijheid gevonden om te genieten van wat écht belangrijk is: de verbinding, de liefde, en het moment samen.
De schuldgevoel ouder wierp een schaduw op de opvoeding van mijn tweede zoon.
Prioriteiten stellen met compassie
Bij mijn jongste zoon merkte ik dat ik in een ander patroon belandde dan bij mijn eerste kind. Deze keer was het schuldgevoel dat aan me knaagde. Het voelde alsof ik niet genoeg tijd en ruimte aan hem kon geven, zeker niet in vergelijking met mijn oudste zoon.
Mijn eerste zoon werd geboren tijdens de coronaperiode. Het was een tijd waarin alles stil stond – rustige dagen waarin ik constant bij hem kon zijn, met alle aandacht en ruimte die ik hem wilde geven. Maar toen mijn jongste zoon werd geboren, was de wereld veranderd. De agenda’s draaiden weer op volle toeren en mijn aandacht moest verdeeld worden tussen werk, gezin, en mijn eigen behoeften.
Ik vroeg me steeds af: Doe ik wel genoeg? Geef ik hem wat hij nodig heeft? Spendeer ik wel genoeg tijd met hem? Dat schuldgevoel bleef op de achtergrond sluimeren, alsof ik continu niet aan mijn eigen verwachtingen kon voldoen.
Wat ik leerde door hier met andere ogen naar te kijken, is dat dit schuldgevoel niet alleen voortkwam uit de situatie waarin ik zat, maar eigenlijk een diepgeworteld patroon was dat al veel eerder in mijn leven was ontstaan. Mijn ouders waren zelfstandigen en runden een drukke zaak. Als kind zag ik hoe zij altijd hard werkten, hoe hun tijd vaak opging aan de zaak en hoe ze voortdurend bezig waren om alles draaiende te houden.
Hoewel ze hun best deden om er voor ons te zijn, voelde ik vaak onbewust de vraag: Ben ik wel belangrijk genoeg? Doe ik genoeg om hun aandacht te verdienen? Dat gevoel van niet genoeg zijn of niet genoeg doen bleef ergens in me sluimeren, ook al begreep ik als volwassene dat hun harde werk uit liefde en zorg voortkwam.
Toen ik zelf moeder werd, sijpelde dat gevoel door in mijn ouderschap. Ik merkte dat ik me voortdurend afvroeg: Geef ik mijn kinderen wel genoeg? Doen ze niet tekort door de keuzes die ik maak? Het schuldgevoel over wat ik niet kon geven – tijd, aandacht, of volledige aanwezigheid – kroop steeds weer naar boven.
Dit inzicht was confronterend, maar ook helend. Ik besefte dat het patroon niet zomaar vanuit mijn huidige situatie kwam, maar dat het een echo was van mijn eigen ervaringen als kind. Het liet me inzien dat ik niet alleen naar mijn kinderen, maar ook naar mezelf met meer compassie mocht kijken. Het erkennen van dit patroon gaf me de mogelijkheid om het te doorbreken, en dat veranderde alles.
Deze ervaringen gaven me een duidelijk inzicht: het koste me zoveel energie om aan die overtuigingen vast te houden, dat ik mezelf kwijtraakte in de druk van het ouderschap. Deze worstelingen hebben me bewust gemaakt van hoe belangrijk het is om mijn overtuigingen te onderzoeken en mijn patronen te doorbreken.
Door het schuldgevoel zichtbaar te maken en bewust prioriteiten te stellen, ontdekte ik dat het belangrijk is om bewust te kiezen waar ik mijn tijd en energie in wou spenderen. Een gezonde dosis timemanagement hielp mij hierbij. Ik realiseerde me dat het niet gaat om overal tegelijk te zijn of alles perfect te willen doen, maar om er écht te zijn op de momenten die ertoe doen.
Dit inzicht bracht me een enorme verlichting. Het liet me zien dat ik als ouder genoeg ben – precies zoals ik ben. Ik kan nu compassievol naar mezelf kijken en bewuste keuzes maken die niet alleen goed zijn voor mijn kinderen, mijn gezin, maar ook voor mezelf.
De kracht van zichtbaarheid en reflectie
Door deze oude patronen zichtbaar te maken, heb ik niet alleen mijn schuldgevoel en over bezorgdheid kunnen loslaten, maar ook om bewust keuzes te maken. Ik ben dankbaar dat ik nu prioriteit geef aan wat écht belangrijk is – niet alleen in mijn tijdmanagement, maar ook in mijn energie.
Ik stel bewust tijd in voor mezelf, mijn gezin, en vrije tijd. Dit zorgt ervoor dat ik op een manier kan leven en opvoeden die echt bij mij past. De vruchten die ik daarvan pluk, zijn rust, balans, en een sterkere verbinding met mijn kinderen.
Jouw reis naar bewuster ouderschap
Wat dit hele proces mij heeft geleerd, is dat bewustwording de sleutel is. Door stil te staan bij mijn eigen patronen, kon ik begrijpen waarom ik op bepaalde manieren functioneerde als ouder. Waarom ik me opjaagde in situaties die telkens terugkwamen. En het mooie is: zodra je die patronen ziet, kun je ze ontmantelen.
Ik gun jou diezelfde reis. Het inzicht dat je krijgt wanneer je jezelf afvraagt: Welke rol neem ik aan als ouder? Hoe beïnvloedt dit mijn kind? En hoe kan ik dit bewust ombuigen naar iets dat voor ons beiden werkt?
Het E-Book: een waardevolle tool voor jouw groei
Het is precies daarom dat ik mijn e-book "Wie Ben Jij als Ouder?" heb geschreven. Dit boek is geen oordeel, geen lijstje van wat je allemaal verkeerd doet. Het is een gids. Een uitnodiging om stil te staan bij je eigen patronen, te reflecteren, en bewust te kiezen hoe je verder wilt groeien als ouder.
Dit e-book is als een spiegel waarin je jezelf kunt ontdekken, en het geeft je handvatten om rust, balans, en vrijheid in je ouderschap te brengen.
Ik ben heel benieuwd naar jouw reis.
Liefs, Bieke
Comments