Kinderen hebben een eigen manier hoe ze stress te kunnen afvoeren. Ze doen dit door gebruik te maken van bepaalde natuurlijke ontladingsmechanismen.
We kennen hieronder 4 basismanieren waarop kinderen met stress en spanning omgaan: praten, symbolisch spel, lachen en huilen.
Het praten herkennen we wijzelf ook als volwassenen. Wanneer er iemand bereid is om een luisterend oor te willen zijn en we vertrouwen deze persoon, vertellen we graag over onaangename of traumatische gebeurtenissen.
Maar deze manier werkt alleen wanneer je de taal ook machtig bent en is dus niets voor baby’s, peuters en jonge kinderen.
Symbolisch spel begint rond de leeftijd van 2 jaar ( Piaget 1962). Kinderen spelen situaties na met hun speelgoed die ze hebben ervaren in het dagelijks leven. Door symbolisch spel verwerken kinderen vaak bepaalde traumatische gebeurtenissen. Het is voor hun ook een manier om te begrijpen wat er is gebeurd om het ook een plaats te kunnen geven. Bv. Wanneer een kind bij de dokter is geweest en een spuitje heeft gekregen, gebeurt het wel vaker dat ze deze scene gaat naspelen met haar pop en zij daarbij de dokter is die de pop een spuitje geeft. De therapeutische waarden van speltherapie wordt al jaren toegepast om kinderen hun trauma’s op te lossen, verdriet, angst en boosheid te verwerken.
Lachen begint rond de leeftijd van 5 maanden en is voor hun naast het uiten van blijdschap ook een manier om angst, bezorgdheid en verlegenheid te ontladen. Denk bv. aan het kiekeboe spelletje waarbij je je kind voorbereidt dat je er de ene keer wel bent en dan weer niet. Dit is een speelse manier waardoor het kind kan wennen dat de ouders of verzorgers niet altijd bij hun zijn. Onderzoekers hebben vastgesteld dat lachen bijzonder heilzaam is en lichamelijk een positief effect heeft op het lichaam. (Fry 1992, Hubert 1993, Goodhaert 1994).
Huilen en driftbuien zijn de belangrijkste mechanismen om spanning te ontladen, waar kinderen van nature mee worden geboren en vanaf de geboorte gebruik van maken. Als een kind huilt kan het natuurlijk ook pijn hebben, het is van belang dat je in eerste instantie zorgt dat je kind veilig is en bij vermoeden dat het pijn heeft raadpleeg je altijd een dokter. Sommige situaties, zoals bv. een driftbui krijgen omdat het geen ijsje mag, zijn meestal te wijten aan het ‘gebroken koekjes fenomeen’ zoals in voorgaande blog de taal van huilen en driftbuien staat beschreven.
Huilen wordt jammer genoeg ook vaak gezien als een onnodig bijproduct van spanning waarbij ouders denken dat kinderen zich beter gaan voelen als ze zo snel mogelijk stoppen met huilen. Dat is een groot misverstand. Kinderen voelen zich pas beter als ze net zoveel hebben kunnen huilen en te keer gaan als ze nodig vinden, wat de oorzaak van de spanning of stress ook mag zijn. Ook geeuwen, trillen en zweten zijn ontladingsmechanisme die vaak gepaard gaan met lachen en huilen en zeker zo belangrijk zijn.
Mijn advies is om kinderen tijdens het huilen en driftbuien met je volle aanwezigheid bij te staan en hun steun te geven. Ik raad je ook aan om alert en jezelf bewust te leren worden voor triggers die spanning kunnen veroorzaken bij kinderen.
Boeken: De taal van huilen. Aletha J. Solter. Kinderen zijn geen puppy’s. Jurgen Peeters.
Comments