top of page
Zoeken
biekegeeraerts

De taal van Huilen en Driftbuien

Bijgewerkt op: 2 dagen geleden


We zijn allemaal mensen met emoties die ons heel wat vertellen, doordat we ze leren herkennen en kunnen uiten blijven we in balans. Wanneer we onze emoties niet leren uiten als kind en daardoor niet weten hoe dat moet als volwassenen, levert dat mentale en lichamelijke klachten op, die op hun beurt het verdere verloop van ons leven kunnen bepalen. Futloosheid, onrust in ons lichaam, stressklachten in de schouders, nek en rug, burn-out, depressies, PTSS, …

Bewust worden van je eigen emoties die obstakels vormen en verdrongen zijn hebben nood aan aandacht. Het is één van de belangrijkste en essentiële funderingen om bewust en liefdevol opvoeden te integreren.


Ik neem jullie in deze blog graag mee naar de uiting van emoties door huilen en driftbuien.


Emoties zijn een uiting van hoe we ons voelen bij een situatie. Ze spelen een hoofdrol bij hoe we in verbinding staan met onszelf en onze omgeving. Als we naar de uiting van emoties via huilen en driftbuiten gaan kijken, zijn ook hier oude patronen van onze eigen opvoeding zichtbaar.


Ik herinner mij wanneer ik als kind struikelde en mij bezeerde in het bijzijn van mijn ouders, ze tegen mij zeiden, tis nikske, tis nikske, sta maar recht, dat doet gene pijn, das nikske. Herkenbaar niet? Ik weet dat dit met de allerbeste bedoeling is, maar zonder dat ze het beseffen, geven ze mij het advies dat de pijn die ik fysiek voel of de emotionele spanning die ik ervaar ‘nikske’ voorstelt.

Doordat er geen ruimte was om te huilen en ikzelf niet kon beslissen wanneer ik uitgehuild zou zijn, stapelde deze spanning zich op en bleef deze vastzitten in mijn lichaam. Ondertussen speel ik verder en slik ik mijn pijn terug in. Mijn zus en ik worden naar binnen geroepen omdat het tijd is om te gaan eten. Het is net zo leuk en ik wil graag doorspelen. Maar dat kan niet want ze zijn aan het wachten op mij om aan het eten te beginnen. Met weinig zin ga ik dan toch naar binnen. Ik ga zitten en zie spruiten liggen op mijn bord. Ieeeww dat vind ik helemaal niet lekker en ik schuif mijn bord weg. Mijn vader duwt het bord terug en zegt dat ik het moet opeten en niet flauw moet doen. Ik eet alles op behalve de spruiten. Geïrriteerd zegt mijn vader, gij zult nooit sterk worden omdat je je groenten niet opeet! Ik voel mij nog kleiner dan ik eigenlijk ben, en als ik daar nu op terug kijk, besef ik echt wel dat ook dit werd gezegd met de beste bedoelingen zodat ik ook mijn portie groenten binnen zou hebben. Ik mag van de tafel gaan en ga samen met mijn zus en de barbies spelen. In mijne tijd was het digitale tijdperk nog niet aangebroken. Terwijl ik mijn barbiepop haar haren aan het kammen ben heb ik de pop bij haar been vast en door het doorstrekken van de borstel door haar haren trek ik het been uit de pop. Ik begin hysterisch te huilen en ga met mijn pop naar mama toe. Ze heeft geen tijd om mij aandacht te geven want ze is aan het werken in de zaak. Ze zegt nu even niet, het is druk nu. Naar papa wou ik niet gaan, want die is toch boos op mij omdat ik mijn groetjes niet had opgegeten en hij vindt mij flauw. Dus ik slik mijn verdriet en frustratie over de gebroken Barbie weer weg.


Even later is het terug rustiger in de zaak en komen mama en papa naar achter om even te checken wat we aan het doen zijn. Mama komt met de koekjesdoos naar ons toe. Mijn papa en zus nemen een koekje met chocolade en daarna is het mijn beurt. Hmmm een lekker koekje daar heb ik zin in. Maar ik zie enkel een koekje met chocolade liggen dat gebroken is. Ik vraag of ik een heel koekje krijg. Mama legt uit dat dit het laatste koekje is. Ik smijt mij op de grond en barst in tranen uit. Ik ben helemaal overstuur en zet de hele living in rep en roer door heel hard en hevig te huilen.

Mama probeert mij te begrijpen door mij in haar armen te nemen en de hevige driftbui te erkennen. Ze blijft mij vasthouden en laat mij de hele huilsessie begaan waarna ik stop met huilen.

Ook deze situatie lijkt mij voor vele ouders een bekent scenario. Met dit voorbeeld wil ik je laten zien dat het gaat over het ‘gebroken-koekjesfenomeen’ (Solter 1989). De overdreven driftbui ging helemaal niet over het gebroken koekje, al lijkt het daar in eerste instantie wel op voor mijn ouders.

Sommige ouders zullen ervan overtuigd zijn dat kinderen met opzet zo heftig reageren om hun te ergeren of te manipuleren om zo hun zin te krijgen. De meeste ouders moeten volgens hun ingrijpen in dit scenario door ofwel toegeeflijk te zijn en het kind effectief te geven waar het om vraagt door bijvoorbeeld met het kind naar de supermarkt te gaan en een nieuw pakje koekjes te gaan kopen.

Door deze toegeeflijke opvoedingsstijl worden kinderen meestal alleen maar veeleisender en moeilijker in de omgang. Je leert het kind hier aan dat wanneer ze lang genoeg zeuren en huilen ze toch jouw aandacht en hun willetje krijgen. Dit is compensatie en het probleem is voor nu ff opgelost maar biedt geen ruimte noch kans voor het huilen of de spanning te ontladen. Noch leert het kind hieruit dat er grenzen zijn.

Een tweede manier die men toepast om ervoor te zorgen dat het kind ophoudt met de hevige driftbui (het onaanvaardbaar gedrag) waarmee het probeert zijn wil (in hun ogen) door te drijven, is dat de ouders het gedrag en het kind negeren. Hierbij geef je je kind het signaal dat ze niet aanvaard worden door jou wanneer ze hun emoties uiten en enkel aandacht van jou krijgen als ze rustig zijn en zich netjes gedragen. Hierbij ga je je kind ook aanleren om geen aandacht te geven aan hun eigen emoties waardoor het op latere leeftijd er ook geen voeling mee zal ontwikkelen. Bovendien weten ze dan niet hoe ze emoties, spanning en stress dienen te reguleren.


Het 'gebroken koekjes' fenomeen uitgelegd.


Ik vertel je graag dat deze hevige reactie niet ging over het gebroken koekje, maar doordat de spanning en emoties vanaf de ochtend geen ruimte kreeg tot uiting. Deze heeft zich opgestapeld en het gebroken koekje was de aanleiding om alles wat opgestapeld zat eruit te gooien om op die manier te kunnen ontladen. De ouders zijn in de buurt, dus als kind geeft dit de gelegenheid om alle remmingen los te laten en alles eruit te gooien bij de personen waarbij het kind zich het veiligst voelt. Wanneer de ouders, in mijn geval mijn mama het toeliet dat ik over deze futiliteit kon huilen en tekeer kon gaan en daarbij in haar armen mocht zijn, blijkt na de driftbui dat de rust en ontspanning bij mij terug is gekeerd.


De voornaamste oorzaken van spanning en stress bij kinderen.


Om tranen en driftbuien van kinderen te begrijpen is het belangrijk om in kaart te brengen met welke vormen van stress ze kampen. De ene vorm zal voor jou ook als stresserend ervaren worden en anderen mogelijk niet waardoor we voorbij gaan aan het feit dat dit bij kinderen wel zo is. Lichamelijke stress is aanwezig wanneer er een lichamelijk letsel of een verwonding is, bv. Door een valpartij, een snijwond,… lichamelijke stress kan ook ontstaan door hongersnood.

Psychische of emotionele stress wordt bij volwassenen veroorzaakt door bv. ruzie met je partner, financiële problemen of naderende examens,.. bij kinderen verschilt dit nogal tov de volwassenen. Bij actief door een ander gekwetst te worden, denk bv. aan lichamelijk, seksueel, verbaal of emotioneel geweld, een autoritaire manier van opvoeden, straffen, onderdrukking of afwijzing van pijnlijke emoties,….

Onder passief gekwetst worden staat voornamelijk onvervulde behoeften als vb. lichamelijke of emotionele verwaarlozing, onvoldoende lichaamscontact, onvoldoende gelegenheid tot hechting, niet nakomen van beloften, onvoldoende informatie, onbeantwoorde vragen, onvoldoende inlevingsvermogen of gevoeligheid in de benadering, onvoldoende stimulering, zelfstandigheid, aandacht,...

En een derde door omstandigheden gekwetst worden, bv. Door prenataal of geboortetrauma, ziekte, medische procedure, tijdelijke scheiding van ouders of verzorgers, blijvend verlies van hechting, overdaad aan prikkels, ontwikkeling gebonden frustraties en angsten. Onvermijdelijke beperkingen, grote veranderingen, spanning bij de ouders, meningsverschillen tussen de ouders, uit elkaar gaan of scheiding, alcohol of drugsproblemen van de ouders, natuurrampen, blootstaan aan geweld (reëel of via de media), teleurstellingen of pijnlijke verrassingen, ruzie met broertje of zusje of andere kinderen.


Het is belangrijk om als volwassenen inzicht te hebben in de denkprocessen, gevoelens en behoeften van hun kinderen en alles binnen hun mogelijkheden om het leven leefbaar en begrijpelijk voor ze te maken. Het is onmogelijk om stress volledig te bannen, stress is in zeker mate onvermijdelijk. Je kunt kinderen niet tegen het leven zelf beschermen en opgroeien gaat altijd met enige mate van pijn en frustratie. We kunnen onze kinderen wel leren omgaan met pijn en frustratie en hoe ze het kunnen uiten door als ouders te kiezen voor bewust opvoeden.





Bronvermelding: opleiding kindertherapie. Boeken: De taal van huilen. Aletha J. Solter.

Kinderen zijn geen puppy’s. Jurgen Peeters.

156 weergaven0 opmerkingen

Recente blogposts

Alles weergeven

Comments


bottom of page